Als moeder was ik daar nog niet aan toe en zag dan ook de nodige beren op de weg. Ieder schooljaar begon moeilijk en er waren zo nu en dan escalaties. Soms ging het zo moeilijk dat ik momenten had dat ik het zelf niet meer zag zitten.

Juffen moesten achter mijn zoon aan als hij weer eens de benen nam. Of hij had driftbuien waardoor hij tijdelijk de les niet in kon. De school zorgde er dan altijd weer voor dat de juiste aanpassingen en handvatten geboden werden om mijn zoon toch op school te krijgen en te houden. Gelukkig was er een bijzondere leerkracht waar mijn zoon vertrouwen in kon krijgen, en vooral ook vertrouwen in kon houden. Hij … samen met de andere toppers op school zorgden dat het toch goed ging. Er werd vaak door ouders van de hogere klassen gezegd dat het wel goed zou komen, maar dat landde bij mij nog niet helemaal. Ook school had vertrouwen. Door hun ervaring wisten ze ook dat er een moment zou komen dat er een verandering tot stand kon komen in het gedrag van mijn zoon.

Nu 5 jaar later schrijf ik dit stukje om twee redenen. Ten eerste om al die leerkrachten, orthopedagogen, maatschappelijk werksters en school te bedanken voor de goede zorgen. Dankzij hen was er ruimte om te groeien. En ten tweede om nu als ouder van de oudste groep tegen u als lezer te zeggen... het komt goed. De mensen van de Leo Kannerschool weten wat ze doen en willen samen met u er voor zorgen dat de kwaliteiten van uw kind ook echt benut kunnen worden. Mijn zoon gaat in september starten op een reguliere MBO. En daar ben ik heel trots op. Dankbaar voor alles neem ik afscheid van een school die enorm tot de groei van mijn kind heeft bijgedragen. En daar ben ik dan best verdrietig om. Gewoon omdat de Leo Kanner een top school is met heel veel fijne mensen die daar iedere dag hun best doen om het beste uit je kind te halen.